Το Πάρκο των Ψυχών

Το Πάρκο των Ψυχών, βρίσκεται απέναντι από το εγκαταλελειμμένο Σανατόριο στην Πάρνηθα.
Το κτίριο για 30 χρόνια λειτούργησε ως σανατόριο φιλοξενώντας μάλιστα και τον Γιάννη Ρίτσο (Εδώ φωτογραφίες του εγκαταλελειμμένου κτιρίου).
Χιλιάδες άνθρωποι νοσηλεύτηκαν ή και άφησαν την τελευταία τους πνοή μέσα στους τοίχους του ιδρύματος. Ο Σπύρος Ντασιώτης έδωσε πνοή σε κορμούς δέντρων και ολοκλήρωσε αφιλοκερδώς το σύνολο γλυπτών τον Οκτώβριο του 2012. Είκοσι γλυπτά από σμιλευμένους κορμούς, καμένους από την πυρκαγιά της Πάρνηθας το 2007. Εξαιρετική δουλειά!!!
Φωτογράφησα αυτά τα ξύλινα γλυπτά και στην επεξεργασία προσπάθησα να δώσω έναν λίγο δραματικό τόνο.







Η απελπισία
Με έχει κυριεύσει η απελπισία,
κάθε μέρα πιο κοντά στο θάνατο.
Τίποτα δεν πρόλαβα,
θέλω να ζήσω.
Σκέφτομαι να δώσω ένα τέλος,
μαχαιριές ο πόνος,
η μορφή της μάνας μπροστά μου,
θέλω να ζήσω.
Τρομαγμένος, ουρλιάζω
να διώξω το φόβο,
προσεύχομαι να ξορκίσω το κακό,
θέλω να ζήσω.
Δεν είμαι μόνος,
όλοι είμαστε απελπισμένοι,
λέμε κουράγιο ο ένας στον άλλο,
θα ζήσουμε.
_______
Ο συλλογισμός
Πόσο πόνο, πόσο κλάμα, 
όταν νιώθω καλύτερα συλλογιέμαι,
οι συλλογισμοί με ταξιδεύουν
εκεί που άφησα το τελευταίο χαμόγελο.
Στη μάνα μου, στην εξώπορτα του σπιτιού
που της είπα θα γίνω γρήγορα καλά,
στο τελευταίο φιλί της αγαπημένης μου,
πόσο ποθώ μια σφιχτή αγκαλιά.
Μα ο νους κάνει τα δικά του παιχνίδια, 
χάνομαι στις άσχημες σκέψεις.
Περνάει ο θάνατος και μας χαϊδεύει, 
κάθε πρωί μετράμε απώλειες.
Η δύναμη της αγάπης επαναφέρει το συλλογισμό
εκεί που άφησα το τελευταίο χαμόγελο,
στη μάνα μου, στο φιλί της αγαπημένης μου.
Και αν μας χαϊδεύει ο θάνατος, εμείς θα νικήσουμε. 



Η θλίψη
Σαν μαύρο σεντόνι, η θλίψη με σκέπασε.
Πονάει η ψυχή, πονάει το σώμα.
Με τα πρώτα συμπτώματα της ασθένειας
έκανε την εμφάνισή της.
Την ημέρα του αποχωρισμού απ' την οικογένεια
μεγάλωσε, στη διαδρομή μέχρι το βουνό με φυλάκισε.
Φυλακισμένος της θλίψης.
Όταν μου δίνουν φάρμακο για τον πόνο
σπάω ένα χαμόγελο, δεν κρατάει όμως, πάλι στη θλίψη βυθίζομαι.
Κάτι βαθιά μέσα μου, μου λέει να αντέξω,
τότε συγχρονίζομαι με το κελάηδημα των πουλιών,
ανοίγω την ψυχή μου να γεμίσει ήλιο και κοιτάζω προς την ανατολή, 
από εκεί θα έρθει το καλό νέο.