Ο καταρράκτης της Δρυμώνας είναι ένα από τα κρυμμένα στολίδια της βόρειας Εύβοιας, χωμένο μέσα στο πυκνό δάσος σε υψόμετρο περίπου 600 μέτρων, κοντά στο μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ. Τα νερά του ξεκινούν από το όρος Ξηροβούνι και πέφτουν με δύναμη σε μια λιμνούλα, δημιουργώντας ένα τοπίο σπάνιας ομορφιάς, ιδανικό για περιπάτους, χαλάρωση και επαφή με τη φύση. Γύρω από τον καταρράκτη κυριαρχούσαν κάποτε έλατα, πλατάνια και καστανιές· ένα πλούσιο δάσος που έμοιαζε με παραμύθι. 
Όμως, το καλοκαίρι του 2021, η μεγάλη φωτιά που σάρωσε τη βόρεια Εύβοια δεν άφησε τίποτα ανέγγιχτο. Οι φλόγες κατάπιαν το μεγαλύτερο μέρος του δάσους γύρω από τον καταρράκτη. Τα αιωνόβια δέντρα έγιναν στάχτη και η γη μαύρισε. Οι σκιερές διαδρομές, οι ψίθυροι των φύλλων, οι ήχοι του δάσους σίγησαν. Μα η φύση έχει πείσμα. Και κάτι ακόμα έμεινε πίσω: οι μνήμες... και ένα παραμύθι που ψιθυρίζεται ακόμα από το νερό που τρέχει.
Το μυστικό των νεράιδων της Δρυμώνας (φανταστική ιστορία)
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλούς αιώνες, ο καταρράκτης της Δρυμώνας δεν ήταν απλώς ένα ρεύμα νερού που έπεφτε από ψηλά. Ήταν το σπίτι των νεράιδων του δάσους. Κάθε νύχτα, κάτω από το φως του φεγγαριού, οι νεράιδες χόρευαν ανάμεσα στα πλατάνια και στα έλατα. Οι κορμοί των δέντρων έτριζαν απαλά από το γέλιο τους, και το νερό γινόταν ασημένιο πέπλο από τη μαγεία τους.
Ήταν τρεις οι κυράδες του νερού: η Πλατανίνα, που φρόντιζε τις ρίζες των πλατανιών να είναι πάντα δροσερές· η Ελατίνα, που γυάλιζε τις βελόνες των ελάτων ώστε να αστράφτουν στον ήλιο· και η Δροσούλα, η βασίλισσα του καταρράκτη, που έβαζε το τραγούδι της στα νερά και ταξίδευε τα όνειρα των παιδιών. Οι άνθρωποι του χωριού ήξεραν να μην ενοχλούν το δάσος και συχνά άφηναν μικρά δώρα στις ρίζες των δέντρων: ένα λουλούδι, λίγες σταγόνες μέλι, ένα χάδι στον κορμό. Κι οι νεράιδες προστάτευαν τον τόπο τους.
Μα ήρθαν οι καυτές μέρες του Αυγούστου του 2021. Και μαζί τους, οι φλόγες. Ένα φίδι από φωτιά γλίστρησε μέσα στο δάσος και το κατάπιε. Οι νεράιδες φώναξαν. Έτρεξαν από δέντρο σε δέντρο. Μάταια. Η Πλατανίνα προσπάθησε να σώσει τις ρίζες· κάηκε η ίδια στη σκιά των φύλλων. Η Ελατίνα τύλιξε τα έλατα με δροσιά αλλά τα κλαδιά φλέγονταν. Και η Δροσούλα, με δάκρυα στα μάτια, βούτηξε στον καταρράκτη για να σώσει τη μνήμη του. Από τότε, δεν ξαναφάνηκαν.
Όμως λένε... πως αν σταθείς αμίλητος δίπλα στον καταρράκτη, όταν δεν φυσά ούτε φύλλο, μπορεί να ακούσεις ένα αχνό τραγούδι να αναδύεται απ’ το νερό. Είναι η Δροσούλα. Θρηνεί για τα χαμένα δέντρα, μα και ελπίζει. Γιατί εκεί που έπεσε η στάχτη, αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μικρά βλαστάρια. Και ίσως κάποτε, όταν τα πλατάνια ξαναψηλώσουν και τα έλατα ξαναρίξουν σκιά, οι νεράιδες της Δρυμώνας επιστρέψουν. Κι ο χορός τους θα γεμίσει ξανά το δάσος.
Μέχρι τότε, ο καταρράκτης κρατά το μυστικό τους. Και το ψιθυρίζει μόνο σε όσους τον ακούν με καρδιά καθαρή...
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλούς αιώνες, ο καταρράκτης της Δρυμώνας δεν ήταν απλώς ένα ρεύμα νερού που έπεφτε από ψηλά. Ήταν το σπίτι των νεράιδων του δάσους. Κάθε νύχτα, κάτω από το φως του φεγγαριού, οι νεράιδες χόρευαν ανάμεσα στα πλατάνια και στα έλατα. Οι κορμοί των δέντρων έτριζαν απαλά από το γέλιο τους, και το νερό γινόταν ασημένιο πέπλο από τη μαγεία τους.
Όμως λένε... πως αν σταθείς αμίλητος δίπλα στον καταρράκτη, όταν δεν φυσά ούτε φύλλο, μπορεί να ακούσεις ένα αχνό τραγούδι να αναδύεται απ’ το νερό. Είναι η Δροσούλα. Θρηνεί για τα χαμένα δέντρα, μα και ελπίζει. Γιατί εκεί που έπεσε η στάχτη, αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μικρά βλαστάρια. Και ίσως κάποτε, όταν τα πλατάνια ξαναψηλώσουν και τα έλατα ξαναρίξουν σκιά, οι νεράιδες της Δρυμώνας επιστρέψουν. Κι ο χορός τους θα γεμίσει ξανά το δάσος.
Μέχρι τότε, ο καταρράκτης κρατά το μυστικό τους. Και το ψιθυρίζει μόνο σε όσους τον ακούν με καρδιά καθαρή...