Στη συμβολή των οδών Οικονομίδου και Λυσία, εκεί όπου χτυπά ο σφυγμός της πόλης και δίπλα περνάει αδιάφορη η Εθνική Οδός, στέκει ξεχασμένο ένα πέτρινο κουφάρι: Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου. 
Βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Κηφισού, ανάμεσα σε πολυκατοικίες και πρακτορεία στοιχήματος και όμως, είναι το αρχαιότερο σωζόμενο μνημείο του Περιστερίου.
Την εποχή εκείνη, η περιοχή ήταν αγροτική: αμπέλια, στάβλοι και χαμηλές καλύβες σε μια κοιλάδα γεμάτη κτήματα. Το Περιστέρι δεν υπήρχε ως πόλη. Υπήρχαν όμως άνθρωποι. Αγρότες, ποιμένες, στρατιώτες, που έχτισαν αυτό τον μικρό ναό ως σημείο αναφοράς, πίστης και αντοχής.
Παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο, το εκκλησάκι σήμερα καταρρέει. Με ρωγμές στους τοίχους, βανδαλισμούς, φωτιές, έχει μετατραπεί σε χώρο εγκατάλειψης. Υποσχέσεις αποκατάστασης δόθηκαν — ακόμα και χορηγία από τον ΟΠΑΠ ανακοινώθηκε, όμως τίποτα δεν έγινε. Η πινακίδα… αφαιρέθηκε. Και το κτίσμα αφέθηκε να χαθεί.
Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου δεν είναι ένα ακόμα ερείπιο. Είναι η μνήμη μιας εποχής πριν από την πόλη. Ένας βουβός φρουρός που στέκει αιώνες δίπλα στον Κηφισό, ανάμεσα σε καυσαέρια και λήθη.
Η διάσωσή του είναι υπόθεση ευθύνης. Όχι μόνο για τους αρχαιολόγους και τους τοπικούς φορείς, αλλά για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν αξίζει να θαφτεί... κάτω από μπάζα και αδιαφορία.
Πόσοι άραγε περνούν από εδώ κάθε μέρα, χωρίς να ξέρουν τι κρύβει αυτός ο μικρός χώρος;
Πόσοι κάτοικοι του Περιστερίου γνωρίζουν πως δίπλα τους υπάρχει ένα μνημείο 300 και πλέον ετών, που στεκόταν εδώ όταν η Αθήνα ήταν ακόμα μικρή και το Περιστέρι... δεν υπήρχε καν;
Τότε, ο Κηφισός έρρεε ελεύθερα, χωρίς εγκιβωτισμούς και τσιμέντα. Στις όχθες του υπήρχαν χωράφια, λιόδεντρα και προσκυνητάρια. Και σε μια μικρή λωρίδα γης, κάποιοι έχτισαν έναν ναό, όχι για να ξεχωρίσει, αλλά για να σταθεί.
Αυτός ο ναός δε χρειάζεται πολλά. Μια στέγη. Λίγο φως. Κάποιον να τον φροντίσει. Το Υπουργείο Πολιτισμού γνωρίζει την ύπαρξή του. Ο Δήμος Περιστερίου επίσης. Το ίδιο και η εκκλησία. Μα όσο εκείνοι σιωπούν, ο χρόνος κάνει τη δουλειά του. Αν χαθεί, δεν θα χαθεί απλώς ένα κτίσμα. Θα χαθεί ένα κομμάτι της συλλογικής μνήμης μας. Και η Ιστορία… δεν συγχωρεί τη λήθη.
Κτισμένο πιθανότατα τον 16ο ή 17ο αιώνα, πάνω στα ίχνη παλαιότερου βυζαντινού ναού, το μικρό αυτό εκκλησάκι είναι δίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική. Το εσωτερικό του κοσμείται από σπαράγματα τοιχογραφιών, με χρονολογημένες επιγραφές που φτάνουν στο έτος 1726 και 1728. Από τις λίγες τέτοιες καταγραφές που επιβιώνουν σε λαϊκά μνημεία της Αττικής.
Παρά το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί διατηρητέο μνημείο, το εκκλησάκι σήμερα καταρρέει. Με ρωγμές στους τοίχους, βανδαλισμούς, φωτιές, έχει μετατραπεί σε χώρο εγκατάλειψης. Υποσχέσεις αποκατάστασης δόθηκαν — ακόμα και χορηγία από τον ΟΠΑΠ ανακοινώθηκε, όμως τίποτα δεν έγινε. Η πινακίδα… αφαιρέθηκε. Και το κτίσμα αφέθηκε να χαθεί.
Η διάσωσή του είναι υπόθεση ευθύνης. Όχι μόνο για τους αρχαιολόγους και τους τοπικούς φορείς, αλλά για όλους εκείνους που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν αξίζει να θαφτεί... κάτω από μπάζα και αδιαφορία.
Πόσοι κάτοικοι του Περιστερίου γνωρίζουν πως δίπλα τους υπάρχει ένα μνημείο 300 και πλέον ετών, που στεκόταν εδώ όταν η Αθήνα ήταν ακόμα μικρή και το Περιστέρι... δεν υπήρχε καν;
Τότε, ο Κηφισός έρρεε ελεύθερα, χωρίς εγκιβωτισμούς και τσιμέντα. Στις όχθες του υπήρχαν χωράφια, λιόδεντρα και προσκυνητάρια. Και σε μια μικρή λωρίδα γης, κάποιοι έχτισαν έναν ναό, όχι για να ξεχωρίσει, αλλά για να σταθεί.
Αυτός ο ναός δε χρειάζεται πολλά. Μια στέγη. Λίγο φως. Κάποιον να τον φροντίσει. Το Υπουργείο Πολιτισμού γνωρίζει την ύπαρξή του. Ο Δήμος Περιστερίου επίσης. Το ίδιο και η εκκλησία. Μα όσο εκείνοι σιωπούν, ο χρόνος κάνει τη δουλειά του. Αν χαθεί, δεν θα χαθεί απλώς ένα κτίσμα. Θα χαθεί ένα κομμάτι της συλλογικής μνήμης μας. Και η Ιστορία… δεν συγχωρεί τη λήθη.