Αν και το όνομά τους παραπέμπει σε μικρή Τσίχλα (Κίχλη), δεν έχουν καμία σχέση. Μάλιστα ανήκουν και σε διαφορετικές οικογένειες. Όταν φωτογραφίσω Τσίχλα θα σας πω περισσότερα γι' αυτές. Τώρα τα Τσιχλόνια με αφορμή μερικές φωτογραφίες που έβγαλα, ενός αρσενικού Σιρλοτσίχλονου.
Τα Τσιχλόνια της Ευρώπης είναι ωδικά πουλιά που τρέφονται με σπόρους και έχουν κοντό ράμφος, χοντρό στη βάση. Τα αρσενικά, σε σχέση με τα θηλυκά, διακρίνονται από τα ζωηρότερα χρώματα ή από τα χαρακτηριστικά σχήματα στο κεφάλι (φυλετικός διμορφισμός).
Τα Τσιχλόνια της Ευρώπης είναι ωδικά πουλιά που τρέφονται με σπόρους και έχουν κοντό ράμφος, χοντρό στη βάση. Τα αρσενικά, σε σχέση με τα θηλυκά, διακρίνονται από τα ζωηρότερα χρώματα ή από τα χαρακτηριστικά σχήματα στο κεφάλι (φυλετικός διμορφισμός).
Τα συναντάμε σε όλη την Ελλάδα, από το ύψος της θάλασσας μέχρι τα 1800μ, με πιο διαδεδομένο από όλα τον Τσιφτά, και τον Αμπελουργό με το Σιρλοτσίχλονο να ακολουθούν.
Ο βιότοπος που προτιμούν αποτελείται κυρίως από ένα μωσαϊκό αγροτικών οικοσυστημάτων, με καλλιέργειες και φυτοφράκτες, λιβάδια με διάσπαρτους θάμνους και δεντρολίβαδα. Φωλιάζουν σε δέντρα, θάμνους, στο έδαφος ή σε ρωγμές του εδάφους ή των βράχων.
Το Σιρλοτσίχλονο έχει μέγεθος (15-16εκ.) λίγο μεγαλύτερο από το Σπουργίτη. Παρουσιάζει φυλετικό διμορφισμό με το αρσενικό να ξεχωρίζει από τον πιο έντονο χρωματισμό του φτερώματος. Το αρσενικό αναγνωρίζεται εύκολα από τη μαύρη οφθαλμική γραμμή που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κίτρινες λωρίδες του κεφαλιού,το μαύρο λάρυγγα, και την σκουροπράσινη κορόνα. Συμπληρωματικά στοιχεία που βοηθούν στην αναγνώρισή του αποτελούν το λαδοκίτρινο κάτω φτέρωμα με δύο καστανοκόκκινες περιοχές στα πλαϊνά του στήθους. Καστανοκόκκινη επίσης είναι η ράχη και οι ώμοι του. Το θηλυκό έχει πιο έντονα καστανή εμφάνιση με ραβδώσεις στο κάτω φτέρωμα, ενώ δεν υπάρχει το μαύρο χρώμα στο λάρυγγα.
Ένα από τα πιο κοινά είδη τσιχλονιών της Ελλάδας. Έχει ευρεία κατανομή, το συναντάμε σε όλη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και σε ένα μεγάλο μέρος της νησιωτικής. Αναπαράγεται από το ύψος της θάλασσας μέχρι και τα 1500μ., συνήθως όμως σε μεσαία υψόμετρα. Συναντάται σε μικρούς σχετικά πληθυσμούς σε αγροτικές καλλιέργειες με θαμνώδη περιθώρια και σε περιοχές με χαμηλή βλάστηση και λίγα διάσπαρτα δέντρα, λιγότερο συχνά σε πυκνή βλάστηση, ελαιώνες και γενικά σε εντατικές δενδρώδεις καλλιέργειες (οπωρώνες). Τον χειμώνα το συναντάμε σε χαμηλά υψόμετρα σε περιοχές με ψηλούς φράκτες και δέντρα που περιβάλλουν καλλιεργούμενους αγρούς η χέρσες εκτάσεις, σε μικτά κοπάδια με άλλα σποροφάγα είδη όπως με Τσιφτάδες, Σταρήθρες ή Σπίνους.
Ανήκει στα είδη που αναπαράγονται στη χώρα μας. Φτιάχνει την κυπελόμορφη φωλιά του πάνω σε δέντρα και θάμνους. Γεννά δύο φορές το χρόνο, την περίοδο Απριλίου - Ιουλίου, 3 - 4 αυγά κάθε φορά.
Τρέφεται με σπόρους και έντομα που βρίσκει συνήθως ψάχνοντας στο έδαφος.
Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.
Τα 14 είδη Τσιχλονιών (Εµπεριζίδες -Emberizidae) είναι:
1) Χρυσοτσίχλονο (Emberiza citrinella)
2) Σιρλοτσίχλονο (Emberiza cirlus)
3) Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia)
4) Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus reiseri)
5) Τσιφτάς (Emberiza calandra)
6) Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana)
7) Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia)
8) Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea)
9) Αμπελουργός (Emberiza melanocephala)
10) Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephalos)
11) Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica)
12) Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla)
13) Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola)
14) Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis)
Από αυτά, το Χρυσοτσίσλονο (Emberiza citrinella), το Σιρλοτσίχλονο (Emeriza cirlus), το Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia), το Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus) και τον Τσιφτά (Emberiza calandra), τα συναντάμε καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου στην Ελλάδα. Για κάποια από τα παραπάνω είδη, έχουν καταγραφεί και αρκετά υποείδη που έρχονται από την βόρεια Ευρώπη ή την Ευρασία ως χειμωνιάτικοι επισκέπτες.
Το Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana), το Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia), το Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea) και ο Αμπελουργός (Emberiza melanocephala) εμφανίζονται στην Ελλάδα τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες προερχόμενα από την Αφρική και την Ασία για να φωλιάσουν. Και τέλος, το Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephala), το Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica), το Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla), το Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis) και το Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola) εμφανίζονται στην Ελλάδα τυχαία και ακανόνιστα, προερχόμενα κυρίως από την Ασία.
Πηγές:
http://www.ornithologiki.gr/page_cn.php?tID=2722&aID=1156
https://poulia4.blogspot.com/2011/10/blog-post_252.html
Φωτογραφίες δικές μου
Ο βιότοπος που προτιμούν αποτελείται κυρίως από ένα μωσαϊκό αγροτικών οικοσυστημάτων, με καλλιέργειες και φυτοφράκτες, λιβάδια με διάσπαρτους θάμνους και δεντρολίβαδα. Φωλιάζουν σε δέντρα, θάμνους, στο έδαφος ή σε ρωγμές του εδάφους ή των βράχων.
Το Σιρλοτσίχλονο έχει μέγεθος (15-16εκ.) λίγο μεγαλύτερο από το Σπουργίτη. Παρουσιάζει φυλετικό διμορφισμό με το αρσενικό να ξεχωρίζει από τον πιο έντονο χρωματισμό του φτερώματος. Το αρσενικό αναγνωρίζεται εύκολα από τη μαύρη οφθαλμική γραμμή που βρίσκεται ανάμεσα σε δύο κίτρινες λωρίδες του κεφαλιού,το μαύρο λάρυγγα, και την σκουροπράσινη κορόνα. Συμπληρωματικά στοιχεία που βοηθούν στην αναγνώρισή του αποτελούν το λαδοκίτρινο κάτω φτέρωμα με δύο καστανοκόκκινες περιοχές στα πλαϊνά του στήθους. Καστανοκόκκινη επίσης είναι η ράχη και οι ώμοι του. Το θηλυκό έχει πιο έντονα καστανή εμφάνιση με ραβδώσεις στο κάτω φτέρωμα, ενώ δεν υπάρχει το μαύρο χρώμα στο λάρυγγα.
Ένα από τα πιο κοινά είδη τσιχλονιών της Ελλάδας. Έχει ευρεία κατανομή, το συναντάμε σε όλη σχεδόν την ηπειρωτική Ελλάδα, αλλά και σε ένα μεγάλο μέρος της νησιωτικής. Αναπαράγεται από το ύψος της θάλασσας μέχρι και τα 1500μ., συνήθως όμως σε μεσαία υψόμετρα. Συναντάται σε μικρούς σχετικά πληθυσμούς σε αγροτικές καλλιέργειες με θαμνώδη περιθώρια και σε περιοχές με χαμηλή βλάστηση και λίγα διάσπαρτα δέντρα, λιγότερο συχνά σε πυκνή βλάστηση, ελαιώνες και γενικά σε εντατικές δενδρώδεις καλλιέργειες (οπωρώνες). Τον χειμώνα το συναντάμε σε χαμηλά υψόμετρα σε περιοχές με ψηλούς φράκτες και δέντρα που περιβάλλουν καλλιεργούμενους αγρούς η χέρσες εκτάσεις, σε μικτά κοπάδια με άλλα σποροφάγα είδη όπως με Τσιφτάδες, Σταρήθρες ή Σπίνους.
Ανήκει στα είδη που αναπαράγονται στη χώρα μας. Φτιάχνει την κυπελόμορφη φωλιά του πάνω σε δέντρα και θάμνους. Γεννά δύο φορές το χρόνο, την περίοδο Απριλίου - Ιουλίου, 3 - 4 αυγά κάθε φορά.
Τρέφεται με σπόρους και έντομα που βρίσκει συνήθως ψάχνοντας στο έδαφος.
Συμπεριλαμβάνεται στα είδη του Παραρτήματος ΙΙ της Σύμβασης της Βέρνης για τη διατήρηση της ευρωπαϊκής άγριας ζωής και των φυσικών βιοτόπων.
Τα 14 είδη Τσιχλονιών (Εµπεριζίδες -Emberizidae) είναι:
1) Χρυσοτσίχλονο (Emberiza citrinella)
2) Σιρλοτσίχλονο (Emberiza cirlus)
3) Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia)
4) Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus reiseri)
5) Τσιφτάς (Emberiza calandra)
6) Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana)
7) Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia)
8) Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea)
9) Αμπελουργός (Emberiza melanocephala)
10) Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephalos)
11) Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica)
12) Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla)
13) Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola)
14) Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis)
Από αυτά, το Χρυσοτσίσλονο (Emberiza citrinella), το Σιρλοτσίχλονο (Emeriza cirlus), το Βουνοτσίχλονο (Emberiza cia), το Καλαμοτσίχλονο (Emberiza schoeniclus) και τον Τσιφτά (Emberiza calandra), τα συναντάμε καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου στην Ελλάδα. Για κάποια από τα παραπάνω είδη, έχουν καταγραφεί και αρκετά υποείδη που έρχονται από την βόρεια Ευρώπη ή την Ευρασία ως χειμωνιάτικοι επισκέπτες.
Το Βλαχοτσίχλονο (Emberiza hortulana), το Φρυγανοτσίχλονο (Emberiza caesia), το Σμυρνοτσίχλονο (Emberiza cineracea) και ο Αμπελουργός (Emberiza melanocephala) εμφανίζονται στην Ελλάδα τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες προερχόμενα από την Αφρική και την Ασία για να φωλιάσουν. Και τέλος, το Ελατοτσίχλονο (Emberiza leucocephala), το Βαλτοτσίχλονο (Emberiza rustica), το Νανοτσίχλονο (Emberiza pusilla), το Χιονοτσίχλονο (Plectrophenax nivalis) και το Σημυδοτσίχλονο (Emberiza aureola) εμφανίζονται στην Ελλάδα τυχαία και ακανόνιστα, προερχόμενα κυρίως από την Ασία.
Πηγές:
http://www.ornithologiki.gr/page_cn.php?tID=2722&aID=1156
https://poulia4.blogspot.com/2011/10/blog-post_252.html
Φωτογραφίες δικές μου