Πάνω από ένα αιώνα πριν, στις 29 Μαρτίου 1889, ο Χαρίλαος Τρικούπης σε ομιλία του στη Βουλή των Ελλήνων, αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα σύνδεσης του στενού μεταξύ Ρίου και Αντίρριου.
Ήταν την ίδια χρονική στιγμή που εκτελούνταν η κατασκευή της Διώρυγας της Κορίνθου.
Ήταν την ίδια χρονική στιγμή που εκτελούνταν η κατασκευή της Διώρυγας της Κορίνθου.
Τότε το έργο κρίθηκε απλησίαστο οικονομικά και έτσι παραπέμφθηκε στο μέλλον. Ένα μέλλον όμως που άργησε πάρα πολύ, ακόμα και για το Ελληνικό Δημόσιο.
Ήταν το 1986 (97 χρόνια μετά) όταν ξαναέπεσε στο τραπέζι η ιδέα της κατασκευής της γέφυρας.
Και πάλι όμως πέρασαν επτά χρόνια μέχρι το 1993 (1 Δεκεμβρίου) όταν κατατίθενται οι προσφορές ενός διαγωνισμού που είχε προκηρυχθεί 2 χρόνια νωρίτερα, το 1991.
Άλλα δυό χρόνια πέρασαν μέχρι το Ελληνικό Δημόσιο να υπογράψει τη σύμβαση με την ανάδοχο εταιρεία την "ΓΕΦΥΡΑ ΑΕ", τον Ιανουάριο του 1996.
Και ώ του θαύματος, 115 χρόνια μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη, με 8 χρόνια κατασκευής, χωρίς καμία παράταση και χωρίς καμία υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού (630.000.000 €), στις 7 Αυγούστου του 2004, σε μια γεμάτη πυροτεχνήματα νύχτα γίνονται τα πρώτα εγκαίνια της γέφυρας.
Λέω τα πρώτα, γιατί 5 μέρες στις 12 Αυγούστου 2004 ξαναέγιναν εγκαίνια, με τις σχετικές κορδέλες και το πέρασμα πρώτα των λαμπαδηδρόμων των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας που ξεκίναγαν την επόμενη (στους λαμπαδηδρόμους που πέρασαν τη γέφυρα ήταν και ο Οτο Ρεχάγκελ).
Τρία χρόνια μετά, στις 25 Μαΐου του 2007 η γέφυρα πήρε το όνομα του Χαρίλαου Τρικούπη, αυτού που πρώτος την οραματίστηκε.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία σ' αυτό το τεράστιο έργο, είναι πως εκτελέστηκε στο σύνολό του επί Πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Σημίτη και εγκαινιάστηκε από τον Γεώργιο Σουφλιά επί Πρωθυπουργίας Κώστα (όχι Κωνσταντίνου για να μη μπερδευόμαστε) Καραμανλή που είχε κερδίσει τις εκλογές μόλις 5 μήνες πριν στις 7 Μαρτίου του 2004.
Τι μ' έπιασε τώρα και τα γράφω όλα αυτά; Είναι που πάνω στο ψάξιμο παλαιών φωτογραφιών, ένεκα της ευκαιρίας που δόθηκε εξ΄αιτίας της καραντίνας του κορωνοϊού, βρήκα μπροστά μου φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε. Ναι, είχα πάει στα εγκαίνια. Οι φωτογραφίες είναι με αναλογική μηχανή minolta χωρίς τρίποδο. Είναι από την εποχή που για κάθε κλικ είχες πληρώσει το φιλμ και θα πλήρωνες και την εμφάνιση. Είναι με φιλμ 400 ASA (τι σας λέω τώρα, ποιος θυμάται και ποιος ξέρει...) Για να γίνουν ψηφιακές ξαναφωτογραφήθηκαν με ψηφιακή Nikon και macro φακό.
Δεν νομίζω πως έχω ξαναδεί τόσα πολλά πυροτεχνήματα στη ζωή μου. Θα το σύγκρινα ίσως με τη Disneyland στο Παρίσι, αλλά νομίζω χωρίς να έχει καμία σημασία πως τα εγκαίνια της γέφυρας υπερτερούν. Άλλωστε και τα δύο από Γάλλους έγιναν...
Τέλος να σας πω πως την ίδια νύχτα υπήρξε και μια μουσική εκδήλωση για την οποία δεν βρήκα πουθενά τίποτα. Μια θολή φωτογραφία που έχω μου μοιάζει για τον Μαχαιρίτσα.
Βλέπετε τη διαστροφή... Θυμάμαι τα ASA του φιλμ, αλλά όχι τον καλλιτέχνη.