Τελικά τι είναι το Acropolis;
Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο κάνει τόσους ανθρώπους, από διαφορετικές πόλεις, με διαφορετικά ενδιαφέροντα όλη την υπόλοιπη χρονιά, με διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο, από διαφορετικές επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικά εισοδήματα, να τρέχουν σαν τους παλαβούς στα κορφοβούνια προκειμένου να κάτσουν όρθιοι στις περισσότερες περιπτώσεις, κάτω από τον συνήθως έντονο ήλιο της εποχής, για να γίνουν κόκκινοι από τη σκόνη, και με τον κίνδυνο να φάνε καμιά πέτρα στο κεφάλι;
Και μάλιστα κάθε φορά μετά το τέλος της επίπονης αυτής διαδικασίας, να αδημονούν για την επόμενη, του χρόνου, αλλά αν ήταν και δύο φορές το χρόνο πάλι το ίδιο θα γινόταν.
Είναι αλήθεια φίλοι μου, σκεφθείτε το λιγάκι, ότι ο χρόνος θεάματος είναι απειροελάχιστος, σε σχέση με την υπόλοιπη «ταλαιπωρία». Και όμως όλοι αυτοί οι τρελοί επιμένουν. Επιμένουν να «ταλαιπωρούνται» προκειμένου να δουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα «έναν αλήτη, που σπάει αυτοκίνητα στα βουνά». Αυτό το τελευταίο τα άκουσα από πατέρα προς τον 7-8χρονο γιό του πριν από πολλά χρόνια στην Ελάτεια, ως απάντηση την ερώτηση «μπαμπά τι κάνουμε εδώ;» περιμένοντας στην ειδική, η οποία μάλιστα, τελικά ακυρώθηκε.
Τι είναι λοιπόν;
Είναι εκείνο το αθλητικό γεγονός, παλαιότερα παγκοσμίου βεληνεκούς που συνεπαίρνει του Έλληνες λόγω της προβολής της χώρας;
Είναι οι μυρωδιές; Και ποιες μυρωδιές; Της Ελληνικής Φύσης που μοσχοβολάει αυτή την εποχή, ή των δίσκων που καίγονται, ή των ελαστικών που καταστρέφονται;
Είναι οι ήχοι; Και ποιοι ήχοι; Των αηδονιών που ζευγαρώνουν στα Ελληνικά Βουνά, ή των άγριων μουγκρητών των κινητήρων (λυπάμαι τους νεότερους που δεν έχουν ακούσει παλαιότερους κινητήρες) ή το κάρφωμα της πρώτης στην εκκίνηση, ή το σφύριγμα των φρένων;
Είναι η ευκαιρία ν’ αναπνεύσουμε βρε αδερφέ καθαρό αέρα ή είναι η αίσθηση της σκόνης που εισχωρεί ακόμα και στα πιο κρυφά σημεία;
Είναι φίλοι μου όλα τα παραπάνω μαζί. Και αν δεν φοβόμουν ότι κανείς δεν θα το διαβάσει λόγω μεγέθους θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, να γράφω επί ώρες.
Είναι ότι αυτές τις δυό μέρες, (τρείς παλιότερα) ξαναγινόμαστε όλοι παιδιά. Παιδιά που πάνε κατασκήνωση χωρίς κανόνες παρά τους στοιχειώδεις, κατασκήνωση που επιτρέπει για να μην πω επιβάλλει το αλκοόλ, κατασκήνωση που όλη μέρα παίζουμε με τα’ αυτοκινητάκια μας και τρώμε όση περισσότερη χοληστερίνη μπορούμε. Κατασκήνωση που μας μαθαίνει γεωγραφία. Ποιος θα ήξερε το Δίκαστρο και τόσα άλλα χωρίς το Acropolis. Είναι η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, η αίσθηση της απόλυτης αποξένωσης από την σκληρή καθημερινότητα του καθενός, η βιωματική αντίληψη του άλλου μας εαυτού. Είναι ο «Βασιλιάς της σκόνης».
Πόσες ιστορίες έχουν γραφτεί στα Ελληνικά Βουνά που δεν θα τις αφηγηθεί ποτέ κανείς; Είναι αυτό που λέει ο Νιόνιος «κι ιστορία οι παρέες». Είναι οι δικές μας ιστορίες που τις μοιραζόμαστε ενίοτε και με λίγους. Γιατί μη μου πείτε ότι μπορείτε να μοιραστείτε τις ιστορίες σας με οποιονδήποτε; Πείτε μου ότι είπατε ΤΑΡΖΑΝ και δεν χρειάστηκε να εξηγείτε δυό ώρες.
Το δοκιμάσατε είμαι σίγουρος. Όταν όμως καταλάβατε ότι ο άλλος σας κοιτάει σαν ούφο, εγκαταλείψατε την κάθε μελλοντική προσπάθεια. Εδώ άδεια από τη δουλειά ζητάτε και δεν λέτε ότι θα πάτε στο Acropolis γιατί πρώτον μπορεί να μη σας τη δώσουν και δεύτερον θα γίνετε αντικείμενο σχολίων. Άσε τη γυναίκα που σίγουρα γκρινιάζει. Που θα πας πάλι; (λές και γίνεται κάθε Σαββατοκύριακο). Ποιος θα πάει το παιδί στο πάρτυ; Εγώ πάλι; Δεν έχω άντρα εγώ να με συνοδεύσει!! Πάντα μόνη μου!!
Και όμως εμείς εκεί. Κάθε χρόνο, κάτι σαν φόρος τιμής. Στην αρχή της κρίσης είχα διαβάσει στη Θήβα ένα πανό που έλεγε «Μπορεί να μας τα πάρετε όλα, το acropolis όμως ΠΟΤΕ». Και επαληθεύτηκε. Μπορεί να μας τα πήραν όλα, μπορεί να μας το πήραν κι από το wrc, δεν το πήραν όμως και δεν θα το πάρουν ποτέ από τις καρδιές μας. Μπορεί (νομίζω ότι έτσι είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία) να μην ξέρουμε καν τα ονόματα των αγωνιζομένων ή τις ομάδες τους, αλλά το Acropolis είναι εκεί.
Και τώρα ξανά στη Λαμία. Μπορεί χωρίς Παύλιανη ή Ταρζάν αλλά Λαμία. Είμαι σίγουρος ότι στις λίμνες έγινε της πόπης το βράδυ (δεν ήμουν εκεί). Κακά τα ψέματα παιδιά Acropolis = Λαμία. Όλα τ’ άλλα είναι imitation καταστάσεις. Άκουσα κάποιον της ΟΜΑΕ να λέει σ’ έναν άλλο που φόραγε (τυχαία ο άνθρωπος) μπλουζάκι της ΕΛΠΑ, ότι αυτό «αποτελεί κόκκινο πανί για μας». Αδέρφια αφήστε τα μίση. Οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουν καν τη διαφορά ή ακόμη και τον διοργανωτή. Αφήστε τα μίση και κοιτάξτε του χρόνου να είναι στο WRC. Εκεί να δείτε τι θα γίνει στα βουνά. Και μην προσπαθήσετε να το εγκλωβίσετε για να πετύχει διαφημιστικά. Θα αποτύχει στις καρδιές μας και μαζί μ’ αυτό και σεις (ωχ ξέφυγα).
Φωτογραφίες δεν θα βάλω. Κυκλοφορούν και θα κυκλοφορήσουν τόσες πολλές που δεν έχουν νόημα κάποιες δεκάδες ακόμα. Αλήθεια, ήθελα να ’ξερα όλοι εσείς/εμείς που κάθε χρόνο βγάζετε/βγάζουμε άπειρες φωτογραφίες, τραβάτε/τραβάμε ατελείωτες ώρες video, τα έχετε δει ποτέ; Γιατί προσωπικά έχω ένα τόνο εκτυπωμένες (βλέπετε είμαι παλιός, προ ψηφιακής εποχής) και μερικές εκατοντάδες GB αποθηκευμένες.
Τι είναι αυτό που κάθε χρόνο κάνει τόσους ανθρώπους, από διαφορετικές πόλεις, με διαφορετικά ενδιαφέροντα όλη την υπόλοιπη χρονιά, με διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο, από διαφορετικές επαγγελματικές και κοινωνικές ομάδες, με διαφορετικά εισοδήματα, να τρέχουν σαν τους παλαβούς στα κορφοβούνια προκειμένου να κάτσουν όρθιοι στις περισσότερες περιπτώσεις, κάτω από τον συνήθως έντονο ήλιο της εποχής, για να γίνουν κόκκινοι από τη σκόνη, και με τον κίνδυνο να φάνε καμιά πέτρα στο κεφάλι;
Και μάλιστα κάθε φορά μετά το τέλος της επίπονης αυτής διαδικασίας, να αδημονούν για την επόμενη, του χρόνου, αλλά αν ήταν και δύο φορές το χρόνο πάλι το ίδιο θα γινόταν.
Είναι αλήθεια φίλοι μου, σκεφθείτε το λιγάκι, ότι ο χρόνος θεάματος είναι απειροελάχιστος, σε σχέση με την υπόλοιπη «ταλαιπωρία». Και όμως όλοι αυτοί οι τρελοί επιμένουν. Επιμένουν να «ταλαιπωρούνται» προκειμένου να δουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα «έναν αλήτη, που σπάει αυτοκίνητα στα βουνά». Αυτό το τελευταίο τα άκουσα από πατέρα προς τον 7-8χρονο γιό του πριν από πολλά χρόνια στην Ελάτεια, ως απάντηση την ερώτηση «μπαμπά τι κάνουμε εδώ;» περιμένοντας στην ειδική, η οποία μάλιστα, τελικά ακυρώθηκε.
Τι είναι λοιπόν;
Είναι οι μυρωδιές; Και ποιες μυρωδιές; Της Ελληνικής Φύσης που μοσχοβολάει αυτή την εποχή, ή των δίσκων που καίγονται, ή των ελαστικών που καταστρέφονται;
Είναι οι ήχοι; Και ποιοι ήχοι; Των αηδονιών που ζευγαρώνουν στα Ελληνικά Βουνά, ή των άγριων μουγκρητών των κινητήρων (λυπάμαι τους νεότερους που δεν έχουν ακούσει παλαιότερους κινητήρες) ή το κάρφωμα της πρώτης στην εκκίνηση, ή το σφύριγμα των φρένων;
Είναι η ευκαιρία ν’ αναπνεύσουμε βρε αδερφέ καθαρό αέρα ή είναι η αίσθηση της σκόνης που εισχωρεί ακόμα και στα πιο κρυφά σημεία;
Είναι φίλοι μου όλα τα παραπάνω μαζί. Και αν δεν φοβόμουν ότι κανείς δεν θα το διαβάσει λόγω μεγέθους θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, να γράφω επί ώρες.
Είναι ότι αυτές τις δυό μέρες, (τρείς παλιότερα) ξαναγινόμαστε όλοι παιδιά. Παιδιά που πάνε κατασκήνωση χωρίς κανόνες παρά τους στοιχειώδεις, κατασκήνωση που επιτρέπει για να μην πω επιβάλλει το αλκοόλ, κατασκήνωση που όλη μέρα παίζουμε με τα’ αυτοκινητάκια μας και τρώμε όση περισσότερη χοληστερίνη μπορούμε. Κατασκήνωση που μας μαθαίνει γεωγραφία. Ποιος θα ήξερε το Δίκαστρο και τόσα άλλα χωρίς το Acropolis. Είναι η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας, η αίσθηση της απόλυτης αποξένωσης από την σκληρή καθημερινότητα του καθενός, η βιωματική αντίληψη του άλλου μας εαυτού. Είναι ο «Βασιλιάς της σκόνης».
Το δοκιμάσατε είμαι σίγουρος. Όταν όμως καταλάβατε ότι ο άλλος σας κοιτάει σαν ούφο, εγκαταλείψατε την κάθε μελλοντική προσπάθεια. Εδώ άδεια από τη δουλειά ζητάτε και δεν λέτε ότι θα πάτε στο Acropolis γιατί πρώτον μπορεί να μη σας τη δώσουν και δεύτερον θα γίνετε αντικείμενο σχολίων. Άσε τη γυναίκα που σίγουρα γκρινιάζει. Που θα πας πάλι; (λές και γίνεται κάθε Σαββατοκύριακο). Ποιος θα πάει το παιδί στο πάρτυ; Εγώ πάλι; Δεν έχω άντρα εγώ να με συνοδεύσει!! Πάντα μόνη μου!!
Και όμως εμείς εκεί. Κάθε χρόνο, κάτι σαν φόρος τιμής. Στην αρχή της κρίσης είχα διαβάσει στη Θήβα ένα πανό που έλεγε «Μπορεί να μας τα πάρετε όλα, το acropolis όμως ΠΟΤΕ». Και επαληθεύτηκε. Μπορεί να μας τα πήραν όλα, μπορεί να μας το πήραν κι από το wrc, δεν το πήραν όμως και δεν θα το πάρουν ποτέ από τις καρδιές μας. Μπορεί (νομίζω ότι έτσι είναι για τη συντριπτική πλειοψηφία) να μην ξέρουμε καν τα ονόματα των αγωνιζομένων ή τις ομάδες τους, αλλά το Acropolis είναι εκεί.
Και τώρα ξανά στη Λαμία. Μπορεί χωρίς Παύλιανη ή Ταρζάν αλλά Λαμία. Είμαι σίγουρος ότι στις λίμνες έγινε της πόπης το βράδυ (δεν ήμουν εκεί). Κακά τα ψέματα παιδιά Acropolis = Λαμία. Όλα τ’ άλλα είναι imitation καταστάσεις. Άκουσα κάποιον της ΟΜΑΕ να λέει σ’ έναν άλλο που φόραγε (τυχαία ο άνθρωπος) μπλουζάκι της ΕΛΠΑ, ότι αυτό «αποτελεί κόκκινο πανί για μας». Αδέρφια αφήστε τα μίση. Οι περισσότεροι από μας δεν ξέρουν καν τη διαφορά ή ακόμη και τον διοργανωτή. Αφήστε τα μίση και κοιτάξτε του χρόνου να είναι στο WRC. Εκεί να δείτε τι θα γίνει στα βουνά. Και μην προσπαθήσετε να το εγκλωβίσετε για να πετύχει διαφημιστικά. Θα αποτύχει στις καρδιές μας και μαζί μ’ αυτό και σεις (ωχ ξέφυγα).
Λέω ότι θα τα δω όταν πάρω σύνταξη… Αλλά αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα…
Ο Καρραμήτρος