Όσες φορές έχω πάει στη Σάμο πάντα περνάω από την Αλυκή. Όχι γιατί έχει να δεις κάτι αλλά γιατί βρίσκεται πάνω στο δρόμο για την Ψιλή Άμμο, μια από τις καλύτερες παραλίες του νησιού. Όταν πας καλοκαίρι η Αλυκή δεν είναι τίποτε άλλο από μια άσπρη αλάνα.
Όταν όμως τη δεις Άνοιξη, είναι ένα υπέροχος υδροβιότοπος. Είναι μια ανάσα για τα φλαμίνγκο στο ταξίδι τους προς το βορά. Σύμφωνα με τους ντόπιους στην Αλυκή φλαμίνγκο μπορεί να δει κανείς από τα μέσα Μαρτίου έως το τέλος Απριλίου.
Δε θα σας κρύψω αυτό που έπαθα γιατί ίσως βοηθήσει κάποιους να δείξουν προσοχή.
Όπως κάθε φορά πέρασα από την Αλυκή πηγαίνοντας στην Ψιλή Άμμο. Μου είχαν πει ότι μπορεί να έχει φλαμίνγκο και φανταζόμουν πως θα δω την Αλυκή γεμάτη κόκκινα πουλιά. Απογοήτευση. Μόνο κάτι άσπρα πουλιά κι αυτά στο βάθος μακριά. Γλάροι σκέφτηκα, τους φωτογράφισα κι έφυγα.
Ξαναπήγα μετά από κάνα δυό μέρες, γιατί ήθελα να φωτογραφίσω το παλιό «εργοστάσιο» επεξεργασίας αλατιού, που στέκει στην άκρη της αλυκής ερειπωμένο (έκλεισε το 1970).
Κάνοντας μια μικρή βόλτα γύρω από την αλυκή είδα πάπιες (καστανόπαπιες συγκεκριμένα) αλλά και ένα ζευγάρι καλαμοκανάδες, οι οποίοι αν και ήταν επιφυλακτικοί στην αρχή, τελικά ποζάρισαν.
Η μεγάλη έκπληξη ήρθε όταν άρχισα την επεξεργασία των φωτογραφιών μου. Τα λευκά πουλιά που φωτογράφισα την πρώτη ημέρα τελικά δεν ήταν γλάροι. Ήταν φλαμίνγκο λευκά.
Εν κατακλείδι, η Αλυκή που ποτέ δεν πρόσεχα, θα έλεγα ότι είναι ο καλύτερος Σαμιώτικος Ανοιξιάτικος φωτογραφικός προορισμός. Ίσως φταίει που για κάποιο απροσδιόριστο λόγο με μαγνητίζουν φωτογραφικά τα ερειπωμένα κτίρια, ίσως φταίει που αγαπάω πολύ τα πουλιά, πάντως θα μπορούσα με μεγάλη ευχαρίστηση να περάσω αρκετές μέρες και νύχτες στην Αλυκή, φωτογραφίζοντας.
